🏐 Starożytne Miasto W Azji Mniejszej

kierunek w retoryce i literaturze powstały w Azji Mniejszej: Izauria: starożytny kraj w Azji Mniejszej, na stokach gór Taurus: Abdera: starożytne miasto grecki w Azji Mniejszej nad Morzem Egejskim: Attalidzi: dynastia panująca w Pergamonie w Azji Mniejszej 281-133pne. Atenajos: z Attalei, I w., lekarz grecki z Azji Mniejszej: Efez

Smyrna, starożytne miasto otoczone obecnie przez współczesne miasto Izmir, została pierwotnie założona około 1000 r. przez greckich osadników z Wysp Eolskich w „Starej Smyrnie” (Bayraklı Höyüğü) na małym półwyspie wychodzącym z Azji Mniejszej na Morze Egejskie, podobnym do Starego Tyru. To właśnie w tej Starej Smyrnie urodził się prawdopodobnie około 850 r. słynny grecki poeta Homer, autor Iliady i Odysei, a w okresie rzymskim stała tam świątynia ku czci Homera (Herodot, Dzieje; Strabo, Geografia; monety ze Smyrny). Następnie, tuż po czasach Aleksandra Wielkiego, pod koniec IV wieku Seleucydzi wybudowali „nową” Smyrnę wzdłuż wybrzeża i na zboczach góry Pagos/Kadifekale (Strabo, Geografia). W okresie rzymskim region ten ostatecznie stał się częścią prowincji Asia, a Smyrna, położona między Efezem a Pergamum, rozwinęła się w bogate miasto portowe i jedno z najważniejszych miast prowincji, liczące prawie 100 000 mieszkańców (Yamauchi, New Testament Cities in Western Asia Minor). Pierwotna nazwa osady nie jest znana, ale starożytne legendy twierdzą, że miasto otrzymało nazwę „Smyrna” albo od mitu o Amazonce o imieniu Smyrna, która dała swoje imię miastu i okolicom Efezu, albo być może mniej prawdopodobne, ale możliwe, że związane z greckim słowem oznaczającym „mirrę” (Strabo, Geography; Stephanus of Byzantium; Liddell et al…, A Greek-English Lexicon). W okresie rzymskim Smyrna była najwyraźniej miastem o wielkim pięknie i imponującej architekturze, które okrążało górę Pagus jak „korona” (Philostratus, Apollonius of Tyana; Strabo, Geography; por. Objawienie 2:10 „korona życia”). Spacerując po mieście, można było zobaczyć Bramę Efeską, gimnazjon (w pobliżu portu), stadion (po zachodniej stronie), teatr (mieszczący 20 000 osób i znajdujący się na północno-zachodnim zboczu góry), świątynie Zeusa (w tym duży ołtarz), Cybele (bogini-matka, w pobliżu portu), Afrodyty, Dionizosa i cesarzy (prawdopodobnie Tyberiusza w 26 r. i Domicjana przed 96 r. portu, biblioteki i masywnej agory z bimą od zachodu i bazyliką od północy (McRay, Archaeology and the New Testament; Strabo, Geography; Vitruvius; Jones, „Heracles at Smyrna”; Hasluck, „Dionysos at Smyrna”). Ponieważ Smyrna została poważnie uszkodzona przez trzęsienie ziemi w 178 r. miasto z okresu rzymskiego zostało naprawione lub odbudowane w II w. ale większość budowli i układów jest prawdopodobnie zasadniczo taka sama jak w I w. To bogate miasto było również znane z wyjątkowo dobrego wina, które mogło być używane zarówno dla przyjemności, jak i w celach leczniczych (Strabo, Geografia). Dzięki długiej historii związków z Rzymem, w tym starożytnego sojuszu i świątyni Romy zbudowanej w około 195 r. Smyrna była oczywistym wyborem na cesarską świątynię w Azji (Cyceron, Pro Flacco). Wraz z innymi miastami prowincji azjatyckiej Smyrna rywalizowała o zaszczyt zbudowania świątyni Tyberiuszowi w 26 r. wygrywając ten zaszczyt i stając się „strażnikiem świątyni” cesarskiego kultu (Tacitus, Annals; Lewis, „Sulla i Smyrna”). W II wieku Smyrna zbudowała kolejną cesarską świątynię Hadriana. Wraz z inskrypcjami ku czci cesarzy i posągami Domicjana i Trajana, monety emitowane przez miasto często przedstawiały cesarzy, a nawet świątynie cesarskie, jest więc oczywiste, że Smyrna była oddana kultowi cesarza i kultowi cesarskiemu. W Księdze Objawienia Jan skierował swój drugi list do Smyrny, ponieważ znajdowała się ona na północ od Efezu i następna na półkolistej trasie 7 kościołów prowincji Azji (Objawienie 1:11; McRay, Archaeology and the New Testament). Odniesienie do Jezusa jako tego, „który był umarły, a ożył”, mogło zostać użyte w liście w odniesieniu do tego właśnie miasta ze względu na jego odbudowę i odrodzenie (Obj 2:8). W liście do Smyrny Jan zauważa, że chrześcijanie w Smyrnie doświadczyli ucisku i że są „ubodzy”, ale też bogaci, nawiązując do reputacji miasta jako pogańskiego i bogatego (Ap 2, 8-9). W dalszej części listu jest mowa o bluźnierstwach Żydów, którzy w rzeczywistości są częścią „synagogi szatana”, a w przyszłości niektórzy chrześcijanie zostaną wtrąceni do więzienia, ale muszą być wierni aż do śmierci (Ap 2, 9-10). Napisany w czasach Domicjana i prześladowań chrześcijan, kościół w Smyrnie stanął w obliczu jeszcze większej opozycji niż większość, ze względu na silny wpływ kultu cesarza w mieście, który w tamtych czasach był wymagany przez prawo i karany więzieniem lub śmiercią. Interpretacja odniesienia do „synagogi szatana” jest niepewna, ale może odnosić się do Żydów, którzy nie tylko sprzeciwiali się chrześcijaństwu, ale także uczestniczyli w kulcie cesarskim. Podobnie jak w wielu innych miastach Azji Mniejszej, istniała tam znacząca społeczność żydowska, w tym co najmniej jedna synagoga (Ap 2,9; Josephus, Antiquities). Niestety, wielu z tych Żydów było zagorzałymi przeciwnikami chrześcijaństwa i tak jak Paweł i jego przyjaciele byli przeciwstawiani i atakowani przez Żydów w innych miastach, chrześcijanie w Smyrnie również stanęli w obliczu prześladowań nie tylko ze strony pogan, ale i Żydów. Polikarp, który znał i był nauczany przez Jana Apostoła, został zamęczony w Smyrnie za namową Żydów około 156 roku (Męczeństwo Polikarpa; Euzebiusz, Historia kościelna). Biskup i apologeta Kościoła z II wieku, Ireneusz, urodził się w Smyrnie i znał Polikarpa w młodości, choć przeniósł się do Lyonu w Galii, aby przewodzić tamtejszemu Kościołowi lokalnemu.

miasto ani większe, ani mniejsze posiada 1 hasło. R ó w n e; Podobne określenia. miasto greckie w Azji Mniejszej; starożytne miasto w Azji Mniejszej; łódź mniejsza na łodzi większej; miasto z mniejszą Statuą Wolności; Powiązane określenia. miasto - ani mniejsze, ani większe; miasto obwodowe na Ukrainie; ukraińskie miasto

Starożytność to okres obejmujący ponad 3 tysiące lat. W tym czasie na całym globie powstało wiele wspaniałych miast. Najciekawsze są te miejsca, które pełniły nie tylko rolę ośrodka miejskiego, ale ich mieszkańcy dominowali nad okolicznym terytorium politycznie i kulturowo. W poniższym tekście chciałabym zaproponować zestawienie 10 największych miast szukasz więcej informacji i ciekawostek historycznych, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o starożytności. Miasta starożytne – jak o nich pisać? Rola miast w różnych cywilizacjach W zależności od tego, gdzie powstały miasta i jaka była miejscowa kultura pełniły one różną rolę. W starożytnej Grecji miasta były ośrodkami państwowymi. Ich ludność i obszar można poszerzyć o terytoria, nad którymi rada lub król mieli władzę. Dotyczy to też miast, które powstały na kolonizowanych wybrzeżach Azji Mniejszej czy Afryki Północnej. Miasta greckie nie były tak gigantyczne jak np. niektóre na Bliskim Wschodzie. Jednak ich rola jako niezależnych ośrodków była dużo większa. Jak wspomniałam, w przypadku greckich miast może być doliczona powierzchnia obszaru wokół takiej Polis. (Tomlinson R., 1996: s. 2) W scentralizowanych państwach, takich jak Egipt czy Persja rola miast bardziej wiązała się z ekonomią i kulturą niż z polityką. Możemy mieć problemy z określeniem roli miast, które do niedawna były uważane za zaginione. Czasami archeologom uda się zidentyfikować wykopany ośrodek z opisami źródłowymi. Czasem jednak niewiele wiemy o tym co się działo wokół. Mimo to wykopaliska wskazują na potęgę i bogactwo takiego miasta. Ludność starożytnych miast Starożytne miasta nie były ludne w porównaniu ze współczesnymi ośrodkami. Ludzka populacja w ogóle była mniejsza aż do czasów nowożytnych. W dodatku wielu ludzi mieszkało na wsiach lub w rozproszonych mniejszych osadach. Dlatego trudno jest znaleźć wiele miast, których populacja przekraczałaby 500 tys. osób. Warto dodać, że nasze wyliczenia są najczęściej szacunkowe. Rzadko mamy dokumenty potwierdzające liczbę ludności. Trzeba też wziąć pod uwagę, że niektóre miejsca przechodziły przez różne fazy rozwoju na przestrzeni np. tysiąca lat. Trudno jest ocenić populację wyłącznie na podstawie wykopalisk. Można tylko spekulować jak dużą populację miały zaginione miasta lub te, które uległy całkowitemu przekształceniu. Najciekawsze jest to, że historycy i archeolodzy też nie są co do tego zgodni. Wszystko zależy od metody badania i przekonań badającego. Opisując 10 największych miast starożytności biorę to wszystko pod uwagę. Ośrodki te są ogromne w porównaniu z innymi miastami w tej samej okolicy i epoce. Dla każdego miasta będę się starała wybierać taki okres, w którym było najbardziej rozległe. Żeby nie ulec urokowi 10 najpiękniejszych miast starożytności i nie pomylić objętości ze sławą, wyznacznikiem będzie dla mnie liczba ludności i (okazjonalnie) powierzchnia. 10 największych miast starożytności Jerycho – starożytne, a nawet prehistoryczne miasto, uważane za najstarsze miasto świata. Pierwsze ślady osiadłego trybu życia na tym terenie pochodzą sprzed 9 tysięcy lat. Jego populację w okresie świetności badacze oceniali na 1000-2000 ludzi. Biorąc pod uwagę, że powstało w VII tysiącleciu przed naszą erą, jest to zupełnie imponująca liczba. Na pewno przybywającym do niego mieszkańcom okolicznych osad musiało się wydawać ogromne. (miasta bliskowschodnie opisuję głównie na podst.: Zabłocka J., 1982) Ur –Powstało około 3800 roku na terenie dzisiejszego Iraku. Zalicza się do 10 najstarszych miast świata. Według opisu biblijnego z niego pochodził Abraham – fundator trzech największych religii monoteistycznych. Jak większość miast w tym zestawieniu jego wielkość określamy porównując ludność i obszar z innymi współczesnymi mu ośrodkami. Około 2100 roku miało liczyć 100 tys. ludzi. Miejsca, które mogły się z nim równać były w tym czasie nieliczne. Xi'an – Dla niektórych najciekawsze są te miasta, o których jeszcze nie słyszeli. W Polsce mało znamy starożytność cywilizacji Chin. Tymczasem jest to jedna z najstarszych i najludniejszych cywilizacji świata. Xi'an (w momencie powstania w czasach dynastii Zhou/Czou nazywane Haojing) to jedno z najstarszych miast na terytorium dzisiejszych Chin. W wielu zestawieniach jest zaliczane do 10 największych miast starożytności. Jego populację ocenia się na 100 tysięcy osób w XI w. W., 1974: s. 32-33) Babilon –pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z XXIII w. ale szczyt potęgi przypada na okres panowania Hammurabiego (1792-1750 W okresie największej świetności populacja wynosiła 60 tys. ludzi. Miasto zachwycało nie tylko liczbą mieszkańców, ale przede wszystkim wspaniałymi budowlami. To tutaj powstały w VII w. zaginione później ogrody Semiramidy. Ktezyfon – Do dziś budzi podziw nie tylko liczebność, ale ogromna powierzchnia miasta, które w okresie największej świetności obejmowało ponad 30 km kwadratowych. Założone zostało przez Partów jako zimowa stolica imperium w II w. Teotihuacan – można je nazwać meksykańskim Rzymem. Nie znamy dokładnej daty jego założenia. Według legend zrobili to olbrzymi. Wykopaliska wskazują na osadnictwo co najmniej od 600 r. Należało do największych miast starożytnego Meksyku. Miejsca wokół miasta dostarczały głównego jego bogactwa – obsydianu. Poza tym było to miejsce pielgrzymek. Szacuje się, że mieszkało tu około 200 tys. ludzi. (Davies N., 1990: Kartagina – Założona w IX w. przez Fenicjan, w III w. przeżywała okres największej świetności. Jej populacja sięgała wówczas 500 tys. Nie jest przesadą nazwanie jej jednym z 10 największych miast starożytności. Rzymianie tak bardzo obawiali się jej potęgi, że postanowili zgładzić miasto po długim okresie wojen z Fenicjanami. Na jego miejscu powstała rzymska kolonia. Najciekawsze zabytki fenickiego okresu miasta są więc dla nas bezpowrotnie zaginione. Rzym – starożytność nie zna chyba większego ośrodka niż Rzym. W każdym razie na pewno żaden ośrodek nie był tak potężny w basenie Morza Śródziemnego. Między rokiem 1 a 200 zamieszkiwało go około miliona osób. W szczytowym okresie mogło być ich nawet więcej. Miasto było nie tylko liczne, ale monumentalne. Gigantyczne budowle, takie jak stojące do dziś Koloseum, wywierały wielkie wrażenie na mieszkańcach i przybyszach. (Tomlinson R.: s. 147-175) Aleksandria – trzeba ją zaliczyć nie tylko do największych, ale do 10 najpiękniejszych miast starożytności. Założona na miejscu dawnej wioski egipskiej Rhacotis. Powstała na cześć Aleksandra Wielkiego i stała się ośrodkiem kultury, nauki oraz nowych idei dla całego starożytnego świata. W II w. ludność sięgnęła około miliona osób. Najciekawsze jest to, że również dziś jest to jedno z najludniejszych miast Egiptu. W toku rozwoju miasta powstały tu ważne ośrodki naukowe. Przede wszystkim miejsca takie jak Biblioteka Aleksandryjska. Niestety od jej spalenia w IV w. n. e. liczne rękopisy, które się tu znajdowały są do dziś zaginione i wiemy o nich tylko z wzmianek w innych dziełach. (Tomlinson R.: s. 97-111) Konstantynopol – Można powiedzieć, że jest to nie tylko jedno z 10 największych miast starożytności, ale ostatnie wielkie miasto tego okresu. Powstało jako stolica Cesarstwa Rzymskiego w latach 330-395 Od 395 do zdobycia przez Turków w 1453 było stolicą Cesarstwa Wschodniorzymskiego, a do 1922 roku stolicą Imperium Osmańskiego. Jest więc również metropolią średniowieczną i współczesną. Około 500 roku Konstantynopol liczył 500 tys. ludności, a według niektórych badaczy populacja mogła sięgać nawet miliona. Poza tym był głównym ośrodkiem politycznym i kulturowym dla ogromnego obszaru wschodniej części Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. (Tomlinson R.: s. 216-223) Miasta i państwa Miasta Bliskiego Wschodu Istnieje kilka kryteriów, według których określa się wielkość miasta. Ich powierzchnia może być rozległa, ale większość będą zajmować monumentalne budowle. Tym charakteryzowały się miasta w starożytnym Rzymie. Z kolei miasta, których terytorium nie jest specjalnie rozległe, ale w których mieszka dużo osób były typowe dla Bliskiego Wschodu. Jednym z ciekawych przykładów mogą być miasto Shibam w Jemenie, zwane „Manhattanem pustyni”. Stosunkowo nieduży obszar zajmują wielopiętrowe budynki (niektóre do 11 kondygnacji). Miasto liczy sobie 2500 lat i jest najstarszym tego typu skupiskiem miejskim na świecie. Oczywiście to nie jedyny sposób budowania na Bliskim Wschodzie. Zaginione miasta, które odkryto ponownie w trakcie prac archeologicznych mają najczęściej formę fortecy. Z gęstą zabudową w środku i polami znajdującymi się za murem miejskim. Charakterystyczna dla miast Bliskiego Wschodu jest murowana zabudowa. Glina, wymieszana ze słomą lub trawą była formowana w cegły i suszona na słońcu. Niektóre starożytne miejsca miały domy z kamienia. Drewno było materiałem trudniej dostępnym, w przeciwieństwie do północnej Eurazji, gdzie stanowiło główny budulec. Hagia Sophia na rycinie Wilhelma Salzenberga. Od powstania w latach 532-37 XVI wieku była największym kościołem (później meczetem) na świecie - fot. domena publiczna Wśród 10 największych miast starożytności umieściłam Babilon, który był nie tylko wielkim miastem, ale wręcz legendarnym. W jego zabudowie dominują trzykondygnacyjne budynki mieszkalne, z płaskimi dachami, na których również toczyło się życie prywatne mieszkańców. Najciekawsze miejsca na starożytnym Bliskim Wschodzie to stolice wielkich władców, takich jak babiloński Hammurabi czy perski Kserkses. Poleis – miejsca władzy i ośrodki kultury Wygląd miast-państw greckich różni się znacząco od metropolii władców bliskowschodnich. Przede wszystkim są one ośrodkami władzy dla całej okolicy. To nie są stolice wielkich imperiów, ale autonomiczne ośrodki, często dumne ze swojej wyjątkowości i niezależności. Mało kto zdaje sobie sprawę, ale Ateny można zaliczyć do 10 najstarszych miast świata. Struktura cywilizacji greckiej, złożonej z niewielkich, niezależnych ośrodków pozwalała rozwijać się różnym formom kultury i władzy. Najbardziej znane z miast to oczywiście Ateny i Sparta. Tak różne w podejściu do władzy i obywateli. Najciekawsze pod względem rozwoju kulturalnego były jednak miejsca takie jak Efez, Rodos czy Syrakuzy. Powstały w okresie tzw. Wielkiej Kolonizacji i skupiały szlaki handlowe oraz okoliczne kultury. To stąd pochodzili często uczeni i filozofowie. Rzym – najwspanialsze z miast? W zestawieniu 10 największych miast starożytności powyżej pisałam już o Wiecznym Mieście. Ludność każdego większego ośrodka zwykle uważa, że to ich miasto jest najwspanialsze. Jednak wielu ówczesnych obywateli rzymskich i dzisiejszych historyków zgodzi się, że Rzym stanowił jedno z najbardziej dostojnych miast w dziejach cywilizacji, jak przystało na stolicę imperium. Założone na podmokłym terytorium, początkowo skupiało się głównie na wzgórzach. Jednak Tybr stanowił nić zszywającą miasto w jedną całość. (Tomlinson R.: s. 148) W okresie największego rozkwitu jego powierzchnia nie była oszałamiająca – zaledwie 2000 hektarów. Ale właśnie dlatego budowano wzwyż. Ten obszar musiał bowiem pomieścić nawet do 2 mln mieszkańców! (por. Janicki K.) W dodatku sporą część zajmowały rozległe budowle publiczne t. j. Koloseum czy liczne fora, biblioteki i bazyliki. O jego roli decydowało jednak miejsce w starożytnym świecie, o którym świadczy znane do dziś powiedzenie „wszystkie drogi prowadzą do Rzymu”. *** Niektóre z wielkich miast starożytności zachwycają i tętnią życiem do dziś, inne były przez wieki zaginione i dopiero od niedawna odkrywamy je na nowo. Wszystkie jednak świadczą o różnorodności minionych cywilizacji, które na wiele sposobów budowały swą potęgę. Autor: Ludwika Wykurz Bibliografia: Nigel Davies, The Ancient Kingdoms of Mexico. A magnificient Recreation of their art and life, Penguin Books 1990Kamil Janicki, Cesarstwo Rzymskie w liczbach. Zaskakujące dane i statystyki w: dostęp Rodziński, Historia Chin, Ossolineum 1974Richard Tomlinson, From Mycenae to Constantinople. The Evolution of the Ancient City, New York 1996Julia Zabłocka, Historia Bliskiego Wschodu w Starożytności, Ossolineum 1982 Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 96,0% czytelników artykuł okazał się być pomocny

Derbe ( gr. Δέρβη) − starożytne miasto w Azji Mniejszej, w Likaonii, sąsiadujące z Listrą . Miasto zostało wymienione w Nowym Testamencie w Dziejach Apostolskich. Odwiedzili je Paweł Apostoł wraz z Barnabą [1]. Znajdowało się na szlaku prowadzącym z Tarsu do Ikonium. Dzięki działalności ewangelizacyjnej w mieście

Azja Mniejsza to obszar o powierzchni 506 tysięcy kilometrów kwadratowych, łączący dwa części świata w jednym kontynencie zwanym Eurazją. Półwysep ten obmywają cztery morza: Morza Egejskie, Czarne, Marmurowe i Śródziemne. Drugie imię Azji Mniejszej - Anatolia - wywodzi się z prowincji Imperium Osmańskie, dotyczące azjatyckich posiadłości półwyspu. Europejska część imperium w tym czasie była skoncentrowana w prowincji Rumelia. Dziś Półwysep Azja Mniejsza jest reprezentowany przez część Turcji z zachodu na wschód od Bosforu i Dardanele do granic Syrii, Iraku, Iranu, Gruzji, Armenii. Historia narodów Pierwszymi osadnikami na terenie współczesnej Turcji byli ludy czapek, które osiedliły się na półwyspie w XV wieku pne. e. Ich język był podobny do Abchazji-Adyghe. Przylądek północno-wschodni od XV do VIII wpne. e. osiadłe plemiona hełmów. Hurryci żyli na południowym wschodzie. Od 1650 pne terytorium Hetytów, ludów Azji Mniejszej, należących do Indoeuropejskich grupa językowa. Od połowy tego samego stulecia postępy ludów mówiących językiem indoeuropejskim trwały: na zachodzie półwyspu pojawili się Frygowie i Grecy-Achaeanie. Hetyci stali się pierwszą historyczną wspólnotą ludzi, którzy stworzyli państwo. Stolicą królestwa Hetytów było miasto Hattusa. Potem przyszły królestwa lidyjskie, trojańskie i frygijskie. Królowie perscy, Macedończyk rządził. Była to prowincja Imperium Rzymskiego na półwyspie, po rozbiciu której powstało Bizancjum. W XIII wieku półwysep był centrum Imperium Osmańskiego. Wojny rosyjsko-tureckie zostały oznaczone przez XVI i XVII wieku w historii Anatolii. W 1914 r. Władcy Młodych Turków zaangażowali państwo w pierwszej wojnie światowej po stronie Niemiec. Dziesięć lat później ogłoszono Republikę Turcji, której stolicą była Ankara. Nowoczesna Azja Mniejsza jest reprezentowana na mapie większości Turcji. Interesujące fakty o królestwie Hetytów W starożytnych źródłach nie ma wzmianki o istnieniu mocy Hetytów. W Biblii są informacje o Hetytach rzekomo ze wschodniej części Morza Śródziemnego. Hieroglificzne napisy znalezione na terytorium północnej Syrii i Azji Mniejszej, aż do pewnego punktu, nie mogły zostać zidentyfikowane i powiązane ze znanymi kulturami. Jednak w 1887 r. Badania poszły w parze ze znalezieniem archiwum Tell-Amarn. Według tego odkrycia, król hetycki, w korespondencji z egipskim faraonem, ma równorzędny status z nim i prefiksem do jego imienia "brat". To był przełom i spowodowało, że pozycja wielkiej potęgi starożytności została przywłaszczona w królestwie Hetytów. Historia Azji Mniejszej znajduje odzwierciedlenie w pracach współczesnych badaczy B. Groźnego i A. Goetzego. Odkrycie B. Groznego, że język hetycki należał do grupy indoeuropejskiej, było bardzo ważne. Wcześniej najsłynniejsze indoeuropejskie wartości kulturalne - Wedy, wiersze Homera - datowane były na kilka wieków później niż teksty hetyckie z II wieku. e. Państwa Azji Mniejszej: Królestwo Frygijskie Następujące historyczne regiony półwyspu Anatolii po upadku państwa hetyckiego były królestwami frygijskimi i lidyjskimi. Ich istnienie potwierdzają wykopaliska stolicy Gordion, Sard i odkrycie na ich miejscu świątyń, pałaców, nekropolii, fortyfikacji. Azja Południowo-Zachodnia w II wpne. e. był zamieszkały przez Phrygians. Starożytni ludzie zajmowali się rolnictwem, hodowlą bydła, uprawą winogron, obróbką kamienia i drewna oraz produkcją dywanów. Starożytne frygijskie prawo nałożyło karę śmierci - śmierć - za zepsucie narzędzia rolniczego i zabicie wołu. Frygia, pod wpływem kultury perskiej, helleńskiej, macedońskiej i rzymskiej, zachowała swój język i banknoty aż do VI wieku. Miasta Azji Mniejszej w królestwie frygijskim: Kelen, Perapol, Colossi, Doryl, Laodokia, Sinada. Lydia Aż do początku I wieku pne. e. państwo o kobiecym imieniu było częścią królestwa frygijskiego, po którego upadku Lydia podzieliła się na niepodległy kraj. Południowo-zachodnia Azja stała się trampoliną dla lokalizacji starożytnej władzy feudalnej z dostępem do Morze Egejskie. Ta korzystna pozycja, która łączyła greckie i starożytne wschodnie światy, Lydian zawdzięczamy królowi Gygesowi z dynastii Mermnnad. Dzięki niemu Phrygia, Troas, Kariya i Mysia częściowo wyjechały do Lidii. Aktywny handel tkaninami, ceramiką, farbami (sardyjska ochra), cegłami był impulsem do wprowadzenia monet jako środka obiegu i zapłaty za towary. W VII wieku przed naszą erą. e. stop złota i srebra stał się materiałem do produkcji pierwszych banknotów. Inwazja Persów w 547 pne. e. pokonał armię lidyjską i położył kres istnieniu starożytnego państwa. Królestwo Azji: Brown W drugim wieku pne. e. Terytorium Kariyi zamieszkiwali Hetyci, którzy w tym czasie ukształtowali pokrewieństwo z Carianami. Grecka kolonizacja, Imperium Perskie przyczyniło się do rozpowszechnienia w historycznym regionie kultury greckiej, miast i języka. Kampanie A. Macedończyków ostatecznie zniszczyły państwo Carian. Wybrzeże Morza Śródziemnego od ujścia rzeki Maendre do Indusu z miastami Milet, Knid, Kavn i Halicarnassus było terytorium takiego kraju Azji Mniejszej, jak Kariya. Graniczyła z Frygią, Lydią i Lykią. Od IV do XI. państwo było częścią Bizancjum, od XIV wieku jest już częścią Imperium Osmańskiego. Starożytne państwo we współczesnej Turcji koncentruje się w okręgu administracyjnym Mugla. Znany jest z miasta Halikarnas, który stał się strażnikiem jednego z siedmiu cudów świata. Owce i winiarstwo rozkwitały w starożytnym królestwie. Na rozprzestrzenianie się najnowszego przemysłu wskazują wykopane monety przedstawiające kiść winogron. Królestwo Azji: Lycia Azja Mniejsza na południu w starożytności służyła jako trampolina dla rozwoju Licji. Na współczesnej mapie świata wspomniane państwo znajduje się w prowincjach Antalya i Mugla. Jego zachodnim sąsiadem była Brown, wschodnia - Pamfilila i północny - Pisidia. Dziedzictwo kulturowe starożytnego imperium przekształciło się w miasto Ksantos (stolica) i sanktuarium bogini Leto. Te historyczne miejsca są dziś na liście UNESCO. Podobnie jak wszystkie główne państwa na półwyspie Azji Mniejszej, Lykia znajdowała się pod hegemonią Persów, Greków, Rzymian i Turków w różnych okresach swego istnienia. Zachowała się prymitywna etnografia ludzi: pisanie, język, architektura. Są odniesienia do ludzi z Iliady Homera. Interesujące fakty o Azji Mniejszej Istambuł, były Konstantynopol, znajduje się jednocześnie na dwóch kontynentach. Pierwszy kościół wzniesiony przez człowieka znajduje się w Antiochii, nowoczesne imię to Antakya. Pisanie pojawiło się w Anatolii. Rzeki Eufrat i Tygrys, które płynęły przez rajskie ogrody wymienione w Biblii, pochodzą z Turcji. Świątynia Artemidy i Dom Maryi Dziewicy znajdują się w Efezie. Mount Ararat, Znany zgodnie z biblijną tradycją jako przystań Arki Noego, znajduje się we wschodniej części Anatolii. Stacja Sirkeci w Stambule to przystań dla pociągów łączących Europę i Azję oraz zabytkowy dworzec kolejowy Orient Express. Największy diament na świecie przechowywany jest w Pałacu Topkapi, słynnej rezydencji osmańskich sułtanów. W południowo-wschodniej części Azji Mniejszej, w mieście Haran, znajduje się pierwszy na świecie duchowy uniwersytet. Apollo i Artemis mają azjatyckie korzenie. Półwysep Azja Mniejsza i cuda świata W kulturze światowej, podobno starożytnego greckiego inżyniera Filona z Bizancjum, wyróżniono siedem wytworów ludzkości, zwanych cudami światła: Egipskie piramidy. Wiszące Ogrody Babilonu. Latarnia w Aleksandrii. Statua Zeusa. Halicarnassus mauzoleum. Kolos z Rodos. Świątynia Artemidy. Starożytna Anatolia miała na swoim terytorium dwa cuda świata: świątynię Artemidy i Mauzoleum Halikarnasu. Wyspa Rodos, słynąca z gigantycznego posągu boga słońca i jednego z siedmiu cudów świata - Kolosa z Rodos, znajduje się również u wybrzeży Azji Mniejszej. Świątynia Artemidy Zachodnia Azja Mniejsza na mapie znana jest ze starożytnego miasta Efez. Został uwielbiony przez kult bogini płodności i polowań, Artemidy. W IV wieku pne. e. mieszkańcy miasta zbudowali świątynię na jej cześć. Struktura architektoniczna imponuje swoim skomplikowanym projektem i zawiera 127 marmurowych kolumn. Świątynia została zbudowana o powierzchni 6 tysięcy metrów kwadratowych przez 120 lat. W świątyni około siedmiu razy przeprowadzono ataki, które doprowadziły do zniszczenia unikalnego projektu. W 356 BC. e. podpalenie konstrukcji Herostrat, zwykły mieszkaniec Efezu, który postanowił w tak świętokradczy sposób utrwalić swoje imię. Świątynia została następnie przywrócona przez Efezjan. W II wieku pne. e. Starożytna struktura została splądrowana przez Gotów, którzy zdobyli miasto. W okresie Cesarstwa Bizantyjskiego marmurowa okładzina świątyni została rozebrana. Po dziesiątkach tysiącleci w XIX w. Przed angielskimi archeologami pojawiły się ruiny wielkiej budowli. Legenda o budowie świątyni Istnieje przekonanie, że w Efezie można znaleźć materiał okładzinowy - marmur, który został później użyty do budowy sanktuarium. Pasterz Pixodor podczas spaceru owieczką był świadkiem upartego zderzenia dwóch zwierząt, które nie mogły rozproszyć się na tej samej ścieżce. W rezultacie jedna z owiec, zdecydowała się wykazać przewagę nad przeciwnikiem, uciekła i zamiast zamierzonej ofiary wpadła na skałę. Odrywający się kawałek skały był marmurowy. To odkrycie było impulsem do budowy jednego z cudów świata. A pasterz w Ewangelii uwielbił człowieka, który przyniósł dobrą nowinę. Inna legenda dotyczy rozwiązania inżynieryjnego do transportu kolumn. Prace nad przygotowaniem elementów konstrukcyjnych świątyni przeprowadzono w odległości 12 km od głównej strony. Dlatego ogromne kolumny miały problem z dostawą. Mądra decyzja została podjęta przez architekta Kharsefron: trzeba było zrobić dziury w kolumnach, włożyć do nich zbrojenie z kołami i bez problemów transportować filarowe elementy przyszłego kościoła. Halicarnassus mauzoleum W IV wieku pne. e. Asia Minor słynęła z Halicarnassus - miasta w stanie Qari, a dzisiejsza Turcja przyciąga turystów z Bodrum, nowoczesnego kurortu znanego w przeszłości jako strażnik mauzoleum wzniesionego przez króla Mavsol. Twardy władca Mawssol, który zyskał na zwykłych ludziach podatkami, postanowił zbudować świątynię na jego cześć, gdzie będzie honorowany. Nie mógł zobaczyć ukończonego obiektu z powodu jego śmierci, więc mauzoleum zostało ukończone przez jego żonę, Artemizję. W architekturze mauzoleum łączyło w sobie trzy style: Ionian, Carian i Doric. Powierzchnia budynku okazała się większa niż 5000 m 2 . Na cokole był grób, otoczony 36 kolumnami, które służyły jako podpora dla dachu w postaci 24-stopniowej piramidy. Stworzył stworzenie 1800 lat. W XV wieku zniszczone starożytne mauzoleum krzyżowców. Kolos z Rodos Słynny posąg z brązu został skonstruowany przez Rhodians na cześć patrona Heliosa, boga słońca, który według legendy był twórcą wyspy położonej w pobliżu południowo-zachodnich brzegów Azji Mniejszej. Metal do rzeźby wydobywano dzięki topieniu skorup i maszyn oblężniczych pozostawionych po nieudanym podboju wyspy przez dowódcę Demetriusza. Prace nad Colossus rozpoczęły się w 300 rpne. e. i skończył dwanaście lat później. Pomnik stał przez 50 lat, po trzęsieniu ziemi pomnik leżał na ziemi przez długi czas, zaskakując jego rozmiarem: nie każdy mógł trzymać oburącz dłoń Colossusa. Okazuje się, że Azja Mniejsza to nie tylko skarbnica historycznych faktów i legend, ale także terytorium, które zgromadziło trzy z siedmiu rozpoznanych cudów świata. W 499 roku p.n.e. greckie miasta w Azji Mniejszej, z Miletem na czele, zbuntowały się przeciwko perskiemu panowaniu. Władcy imperium Achemenidów Dariuszowi I Wielkiego stłumienie powstania jońskiego zajęło pięć lat. Po ostatecznym zwycięstwie szachinszach krwawo zemścił się na Grekach. Po bitwie pod Lade [w 494 roku p.n.e] Persowie „oblegali Milet od lądu i od morza, […] starożytne miasto historische Stadt W północnej części tego starożytnego miasta zbudowano Piramidę Księżyca, która ma jakieś 40 metrów wysokości. Im Norden der historischen Stadt liegt die rund 40 Meter hohe Mondpyramide. Stamm Übereinstimmung Wörter Chcąc uzyskać odpowiedź, trzeba poznać warunki, w jakich żyli chrześcijanie w tym starożytnym mieście. Um diese Frage beantworten zu können, muß man etwas über das Umfeld wissen, in das die Christen in dieser Stadt eingebettet waren. jw2019 Pagórek ten, będący pozostałością starożytnego miasta Arad, leży na zachód od Morza Martwego. Dieser Hügel in Israel bezeichnet die Lage der alten Stadt Arad westlich des Toten Meeres. jw2019 Miejsce, gdzie leżało to starożytne miasto, jest dziś otoczone piaskiem i moczarami. Heute ist die alte Stätte von Sand und Sumpf umgeben. jw2019 41 Zbory przywróconego ostatka Izraelitów duchowych zaczęły przypominać starożytne miasta izraelskie. 41 Die Versammlungen des wiederhergestellten Überrestes geistiger Israeliten kamen den Städten des ehemaligen Israel gleich. jw2019 Baza Lotnicza Bagram leży w pobliżu starożytnego miasta na Jedwabnym Szlaku, od którego przejęła swe miano. Die Bagram Air Base lag nahe der alten Seidenstraßenstadt, nach der sie benannt war. Literature Ruiny tego starożytnego miasta znajdują się w pobliżu kąpielisk termalnych Hammam Bou-Hanifa w Algierii. Die Ruinen dieser antiken Stadt befinden sich in der Nähe der Thermalbäder von Hammam-Bou-Hanifa in Algerien. WikiMatrix Od nazwy starożytnego miasta-państwa Kisz w Mezopotamii wywodzi się sumeryjskie słowo „wielki człowiek”, oznaczające władcę. Aus Kisch, einem alten Stadtstaat in Mesopotamien, kommt das sumerische Wort für Herrscher, das „großer Mensch“ bedeutet. jw2019 Witamy cię w starożytnym mieście Neapolu! Willkommen im Namen der schönen, alten Stadt Neapel. Biblijne wzmianki o starożytnym mieście Jizreel ukazują uderzające różnice. Die biblischen Bezugnahmen auf die alte Stadt Jesreel lassen auffallende Gegensätze zutage treten. jw2019 10 Samo tylko dostanie się do starożytnego miasta ucieczki nie zapewniało jeszcze nieumyślnemu zabójcy ochrony. 10 Daß sich der unabsichtliche Totschläger in die ehemalige Zufluchtsstadt begab, genügte zu seinem Schutz noch nicht. jw2019 (Zobacz też: Jerozolima [starożytna]; Miasto Dawidowe) (Siehe auch Jerusalem [altes]; Stadt Davids) jw2019 Shir - starożytne miasto-państwo nad Mauratem, które z czasem przerodziło się w Cesarstwo Shiradyjskie. Shir ein alter Stadtstaat am Maurat, aus dem sich das Shiradische Reich entwickelt hat. Literature „W obozowiskach wśród ruin starożytnych miast co wieczór czytali na głos Pismo Święte” — wspominał później w pamiętnikach. „Wenn wir bei den Ruinen alter Städte lagerten, wurde jeden Abend laut aus der Bibel vorgelesen. . . . jw2019 Dla unaocznienia moglibyśmy przyrównać organizm do starożytnego miasta. Als Veranschaulichung könnte man den Körper mit einer früheren Stadt vergleichen. jw2019 Ową wpływową i niemoralną kobietę nazwano „Babilonem Wielkim” — od starożytnego miasta Babilon, będącego kolebką bałwochwalczych kultów. Jene als „Babylon die Große“ bekannte mächtige und unsittliche Frau ist nach dem alten Babylon benannt, der Wiege götzendienerischer Religion. jw2019 Na północny wschód od stolicy Meksyku położone są ruiny starożytnego miasta Teotihuacán. Nordöstlich von Mexico City liegen die Ruinen der antiken Stadt Teotihuacán. jw2019 Baz: Starożytne miasto-państwo, które w późniejszym okresie stworzyło cesarstwo obejmujące cały znany świat. Baz: Alter Stadtstaat, aus dem später ein die gesamte bekannte Welt umfassendes Reich hervorging. Literature 21 W starożytnych miastach schronienia nieumyślni zabójcy musieli być sumiennymi pracownikami. 21 Die unabsichtlichen Totschläger in den Zufluchtsstädten der alten Zeit mußten produktive Arbeit leisten. jw2019 STAROŻYTNE miasto Jizreel na całe wieki legło w ruinie. JAHRHUNDERTELANG lag die Stätte des alten Jesreel verödet da. jw2019 Smyrna, starożytne miasto nadmorskie w Azji Mniejszej, była ruchliwym i dobrze prosperującym ośrodkiem handlu. Smyrna, eine alte Küstenstadt in Kleinasien, war eine geschäftige und wohlhabende Handelsmetropole. jw2019 Wiesz, jak się nazywały ulice w starożytnych miastach? Weißt du, wie die Gassen der Städte im Altertum hießen? Literature WIELE starożytnych miast powstało nad dużymi rzekami, które gwarantowały obfitość życiodajnych wód i ochronę. VIELE Städte der Antike wurden an mächtigen Strömen erbaut, deren Wassermassen die Städte versorgten und beschützten. jw2019 Dotyczy: zniszczenia starożytnego miasta Babilon Betrifft: Zerstörungen in der antiken Stadt Babylon EurLex-2 Syjon to nazwa nadana starożytnemu miastu Enocha w czasach przed Potopem. Zion war in der Zeit vor der Sintflut der Name der Stadt Henochs. LDS Starożytne miasto w Azji Mniejszej położone na wysokości 1027 m Eine alte Stadt in Kleinasien, die 1 027 m über dem Meeresspiegel liegt. jw2019 Liste der beliebtesten Abfragen: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M

Megiddo w Dolnej Galilei na północy Izraela to starożytne miasto i współczesne stanowisko archeologiczne. Niektórzy identyfikują je jako miejsce, gdzie według Apokalipsy świętego Jana ma odbyć się bitwa dobra ze złem na końcu czasów.

Efez ( – to jedno z 12 miast starożytnych prawdopodobnie najlepiej zachowanych w basenie Morza Śródziemnego. Leżało w Azji Mniejszej, przy ujściu rzeki Kaystros do Morza Egejskiego na terenie obecnej Turcji. Zgodnie z legendą założycielem miasta był Androklos, syn ateńskiego króla Kordusa. Należy pamiętać, że w czasach antycznych Efez położony był znacznie bliżej linii brzegowej, która poprzez wieki oddaliła się od miasta. Miasto zostało założone najprawdopodobniej w IX w. Dzięki korzystnemu położeniu geograficznemu na wybrzeżu Morza Egejskiego, u ujścia rzeki, Efez rozwinął się jako miasto portowe i ośrodek handlowy. Dodatkowo pobliskie sanktuarium bogini Cybele, a następnie Artemidy przyciągało tłumy pielgrzymów już w 800 roku W VII wieku miasto zostało zniszczone podczas najazdu Kimmerów. Około 560 roku Efez został zdobyty przez króla Lidii Krezusa, który je odbudował. Krezus zbudował tu świątynię Artemidy, która została później uznana przez Greków za jeden z siedmiu cudów świata. Artemida była czczona zarówno jako Bogini-Matka (jej słynny posąg w Efezie przedstawiał kobietę o niezliczonych piersiach) jak i Wieczna Dziewica. O sile tego kultu przekonali się w I wieku pierwsi chrześcijanie, kiedy to o mały włos nie doszło do zlinczowania apostoła Pawła. W 546 roku po zwycięstwie Cyrusa Wielkiego Efez przeszedł pod panowanie perskie. W tym czasie tu się urodził i mieszkał filozof Heraklit oraz malarz Parrazjos. Po Persach przybył do Efezu Aleksander Wielki, a po jego śmierci osiadł tu jeden z jego generałów – Lizymach, który przeniósł je (ok. 2,5 km w kierunku południowo-zachodnim) do doliny pomiędzy wzgórzami Coressus a Pion, budując nowy port i mury obronne. Lizymach zmienił też nazwę miasta na Arsineia, która przetrwała do 281 roku Nowa lokalizacja miasta związana była z trwającym nieustannie procesem zamulania portu osadami niesionymi przez rzekę (pierwsze próby ratowania portu były podjęte jeszcze przez króla Attalosa II). W 133 roku po śmierci króla Pergamonu Attalosa III, na mocy pozostawionego testamentu, Efez wraz z całym królestwem pergamońskim, przeszedł pod panowanie imperium rzymskiego. W czasach rzymskich Efez stał się stolicą prowincji Azja Mniejsza, a liczba mieszkańców osiągnęła 250 tysięcy. Był to kolejny okres rozwoju miasta. Jednak rosnące podatki doprowadziły w 88 roku do powstania przeciwko Rzymianom, podczas wojny Mitrydatesa VI Eupatora z Rzymem. Efez był również ważnym miejscem dla chrześcijan. Tutaj powstała jedna z pierwszych wspólnot chrześcijańskich w Azji Mniejszej, sam św. Paweł mieszkał w Efezie przez trzy lata, a biskupem był św. Jan, mieszkający tu z Maryją, którą miał pod opieką. Na wzgórzu Coressus (Słowiczym), w powyżej ruin Efezu, znajduje się niewielka kapliczka wybudowana na fundamentach domu, w którym, zgodnie z legendą, zamieszkała Maria (Dom Marii Dziewicy). Po edykcie cesarza Teodozjusza z 381 zamknięto świątynię Artemidy a chrześcijaństwo stało się religią dominującą. Niestety miasto zbliżało się do kresu swej prosperity. Zniszczenia spowodowane najazdem Gotów w 263 roku oraz coraz silniejsze zamulanie się ujścia rzeki zapoczątkowały stopniowy upadek miasta. Morze odsuwało się coraz dalej a wąski kanał, który łączył je z portem w czasach bizantyjskich już nie nadawał się do użytku. Bez dostępu do morza miasto straciło swoje znaczenie jako ośrodek handlowy a na skutek zabagnienia portu miasto stało się miejscem niezdrowym (malaria). W VI wieku mieszkańcy przenieśli się na pobliskie wzgórze Ayasuluk. Dzisiaj w tym miejscu znajduje się miasto Selcuk. Materiał naniesiony przez rzekę Kaystros powiększył dolinę o około 5,0 km w stosunku do położenia linii brzegowej w czasach rozkwitu starożytnego miasta. W 614 roku miasto zostało częściowo zburzone przez trzęsienia ziemi. W latach 395-1071 Efez był częścią cesarstwa bizantyjskiego. Pomimo odgrywania coraz mniejszej roli, w 431 roku był on miejscem trzeciego Soboru powszechnego w sprawie nestorianizmu. Na Soborze efeskim potwierdzono dogmatyczny tytuł Maryi jako Bogarodzicy (Theotokos). A w 449 roku odbył się w Efezie synod lub sobór zbójecki, zwany tak ze względu na przebieg. W latach 654-655, a później w 700-716 miasto najechali Arabowie, co przyśpieszyło proces degradacji Efezu. Kiedy Turcy Seldżuccy zdobyli Efez w 1090 roku, był on małą wioską. W 1426 roku została ona zajęta przez Turków osmańskich. W XV wieku Efez został całkowicie opuszczony. Pierwsze prace wykopaliskowe finansowane były przez British Museum z Londynu, zostały rozpoczęte w latach 1859-74 przez inżyniera Johna Turtle’a Wooda. W wyniku prowadzonych prac do dnia dzisiejszego zostały odsłonięte i częściowo zrekonstruowane zabytki starożytnego miasta. Obecnie jest to teren odwiedzany przez wielu turystów a ruiny Efezu należą do najlepiej zachowanych starożytnych zespołów miejskich. Do ruin miasta prowadzą dwa wejścia: jedno od strony portu, drugie przez zbudowaną w na polecenie cesarza Wespazjana bramę w murach miejskich z czasów Lizymacha. Z bramy zachowały się tylko fragmenty. Najważniejsze zabytki miasta poczynając od bramy Wespazjana to : – W pobliżu wejścia widoczne są pozostałości łaźni Variusa zbudowanej w II wieku oraz ruiny miejskiej agory z zachowanymi fragmentami bazyliki. Wcześniej, do IV wieku, w tym miejscu znajdował się cmentarz, przez który prowadziła święta droga. – Odeon zbudowany w II wieku przez Vediusa Antoniusa i jego żonę Flawię Papionę. Jest to niewielki teatr mieszczący na widowni 1500 – 2000 osób. Odbywały się w nim koncerty i spotkania rady miasta. Przy schodach pomiędzy siedzeniami w najniżej położonych rzędach zachowały się ozdobne lwie łapy. Badania wskazują, że odeon posiadał drewniane zadaszenie chroniące przed promieniami słońca i opadami deszczu. – Prytanejon – budynek rady miejskiej zbudowany w I wieku, podczas sprawowania władzy przez Oktawiana Augusta, przebudowany w III wieku. Był to budynek poprzedzony dziedzińcem otoczonym portykami. Na dziedzińcu palił się wieczny ogień, którym opiekowali się kapłani Kureci. Było to też miejsce poświęcone bogini Artemidzie, której posąg znaleziony na terenie wykopalisk prowadzonych w tym miejscu, znajduje się obecnie w muzeum w Selcuk. Z budynku prytanejonu zachowały się tylko nieliczne elementy, np. pojedyncze kolumny z fragmentem belkowania, łuk nad przejściem. – Droga Kuretów będąca częścią świętej drogi wiodącej do Świątyni Artemidy, prowadzi od budynku odeonu w kierunku Biblioteki Celsusa. Zgodnie z tradycją przechodziła tędy procesja kapłanów Kuretów niosących drewno do podtrzymywania świętego ognia. Wzdłuż drogi zachowały się liczne pomniki. Widoczny jest też nadal system kanalizacyjny. Przy drodze archeologowie odnaleźli komnatę grobową datowaną na I wiek. Grobowiec, w którym pochowano młodą kobietę nazwano „Oktagonem”. – Świątynia Domicjana, zbudowana w latach sprawowania władzy przez cesarza, należała do największych w mieście. Mieściła się na Placu Domicjana. Świątynia została zbudowana na wysokiej krepidomie z 8 stopniami. Sam budynek miał formę peripterosu z 8 kolumnami od frontu i 13 przy elewacjach bocznych. Przed nią, na dwumetrowym postumencie, ustawiono wysoki na 5 metrów pomnik cesarza Domicjana. Po zamordowaniu Domicjana, zgodnie z uchwałą senatu, zniszczono większość jego posągów i obiektów z nim związanych, sam zaś gmach poświęcono ojcu Domicjana – Wespazjanowi. Pozostałości świątyni znajdującej się w Efezie należą do nielicznych, zachowanych śladów związanych z jego imieniem. – Fontanna Pollia zbudowana w 97 roku przez Sextiliusa Pollio. Zasilana była z akweduktu doprowadzającego wodę na agorę. Ścianę basenu fontanny zdobiła grupowa rzeźba przedstawiającą spotkanie Odyseusza z Polifemem. Rzeźba jest starsza od fontanny. Początkowo była umieszczona w świątyni Izydy, obecnie wystawiana jest w Muzeum Archeologicznym Efezu w Selcuk. Na terenie wykopalisk znajduje się zrekonstruowany łuk fontanny – Monument Memmiusa, zbudowany dla upamiętnienia dyktatora Sulli i Gajusa Memmiusa, budowniczego akweduktu zaopatrującego Efez w wodę. Monument zbudowano na podwyższeniu z kilku stopni, na planie kwadratu. W narożach budowli ustawiono cztery masywne filary, które połączono łukami tworząc formę przypominająca baldachim. Całość wieńczyła attyka ozdobiona rytmicznie rozmieszczonymi niszami, w których umieszczono rzeźby. Na terenie wykopalisk eksponowane są pozostałości tego pomnika. Cztery kolumny znajdujące się w pobliżu pomnika, to pozostałości fontanny z okresu hellenistycznego. – Brama Herkulesa zbudowana na przełomie IV i V wieku nad Drogą Kuretów, w pobliżu monumentu Memmiusa. Była to dwupoziomowa konstrukcja. Zachowane filary, ozdobione reliefami z wyobrażeniem Herkulesa pochodzą ze starszej bramy, zbudowanej w II wieku najprawdopodobniej w pobliżu bramy wjazdowej do miasta. Brama ta miała uniemożliwić wjazd większych pojazdów. Oprócz filarów zachował się także fragment reliefu przedstawiający Nike. – Fontanna Trajana, zbudowana na początku II wieku dla upamiętnienia cesarza Trajana. To dwukondygnacyjne, wysokie (całość miała ok. 12,0 m wysokości) nimfeum z trzech stron otaczało basen z wodą. W niszach, pomiędzy kolumnami umieszczono posągi. Przedstawiały one rodzinę władcy, Afrodytę, Dionizosa. Posąg władcy, naturalnej wielkości, zdobił elewację frontową a spod jego stóp wypływała woda. Odnalezione fragmenty rzeźb (z posągu Trajana zachowała się tylko stopa) są wystawione w muzeum a na terenie wykopalisk znajduje się częściowo zrekonstruowana budowla. – Domy na tarasach, należały do bogatszych mieszkańców Efezu. Najstarsze z nich zostały zbudowane na początku I wieku. Największy rozkwit tej dzielnicy przypada na II – IV wiek. W późniejszych stuleciach stopniowo zabudowa została zaniedbana. Ostatnie domy zostały opuszczone w połowie VII wieku. Były to typowe domy z pomieszczeniami rozmieszczonymi wokół wewnętrznego dziedzińca, atrium, otoczonego perystylem. Ogrzewane centralnie systemami zwanymi hypocaustum, zaopatrywane w wodę z niewielkich domowych fontann, ozdobione różnobarwnym marmurem, mozaikami, freskami często o tematyce mitologicznej. W niektórych domach, na parterze mieściły się sklepy. Odkryte wśród ruin przedmioty codziennego użytku, wyposażenia pomieszczeń, mozaiki i freski są eksponowane w muzeum w Selcuk. – Świątynia Hadriana, zbudowana w porządku korynckim w II wieku dla uczczenia cesarza Hadriana. Cellę i poprzedzający ją niewielki pronaos przykrywał dwuspadowy dach podparty od frontu czterema kolumnami. Środkowe kolumny spinał łuk poniżej którego, nad wejściem do świątyni umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą najprawdopodobniej Meduzę. Fryz w przedsionku, ozdobiony płaskorzeźbami dodano podczas odbudowy świątyni przeprowadzonej w IV wieku. Przedstawione na nim sceny obrazują mity, które opowiadają o losach herosów i bogów. Przedstawione tam postacie to np. legendarny założyciel Efezu, Androklos, Herakles, Tezeusz, Persefona, Amazonki, Dionizos a także cesarz Teodozjusz I, jego żona i syn Arkadiusz obok Ateny. Przed świątynią, na postumentach, znajdowały się posągi cesarzy: Dioklecjana, Konstancjusza, Maksymiana, Galeriusza. – Łaźnie Scholastyki, typowe termy rzymskie, zbudowane w I wieku, odnowione zostały w V wieku przez kobietę o imieniu Scholastyka, której posąg (bez głowy) nadal znajduje się na tarasie, przy wejściu do łaźni. Termy sąsiadują z latrynami dla mężczyzn (latryny dla kobiet były zlokalizowane w innej części miasta), tworząc kompleks budynków służących mieszkańcom miasta. – Latryny dla mężczyzn, zlokalizowano na wschód od łaźni Scholastyki. Budowę ich wiąże się w otwarciem garbarni pod koniec I wieku, podczas sprawowania władzy przez cesarza Wespazjana (z moczu uzyskiwano produkty wykorzystywane podczas garbowania skór). Był to częściowo zadaszony budynek z basenem w centralnej części. Dach podpierały kolumny a ściany zdobiły marmurowe płyty. We wnętrzu umieszczono posągi z brązu. Pod ścianami umieszczono marmurowe płyty z otworami. Latryny zaopatrzone były w system kanalizacyjny, przez który przepływająca woda spłukiwała odchody zbierane w specjalnym basenie. – W sąsiedztwie łaźni, naprzeciw Biblioteki Celsusa odkryto ruiny budynku, który uznano za dom publiczny. Obecnie zaczynają przeważać poglądy, że był to prywatny, piętrowy budynek mieszkalny. Zbudowany został w IV wieku. Pomieszczenia rozplanowano wokół wewnętrznego dziedzińca o wymiarach 20,5 x 20,5 m. Wnętrza ozdobiono mozaikami, freskami. Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w tym rejonie znaleziono figurkę Priapa eksponowaną w muzeum w Selcuk. – Ulica Marmurowa, prowadzi od biblioteki Celsusa, wzdłuż handlowej agory, w kierunku teatru. Jest to wykładany marmurowymi płytami odcinek Świętej Drogi, która prowadziła aż do Świątyni Artemidy. Zachowany fragment został przebudowany w V wieku. Widoczne wzdłuż drogi kanały ściekowe umieszczono poniżej poziomu ulicy. Uwagę zwraca relief na jednej z płyt ulicy, przedstawiający głowę kobiety i lewą stopę. Najprawdopodobniej była to reklama domu publicznego. – Biblioteka Celsusa zbudowana w II wieku przed naszą erą, która w swoim czasie była jedną z największych w świecie antycznym. Dwupiętrowa fasada biblioteki została zrekonstruowana przez archeologów. Jest ozdobiona posągami czterech cnót: mądrości (Sophia), charakteru (Arete), myśli (Ennoia) oraz wiedzy (Episteme). Bibliotekę ufundował konsul Tiberius Iulius Aquila ku czci prokonsula prowincji, a jednocześnie własnego ojca – Tiberiusa Iuliusa Celsusa. W czasach antycznych biblioteka mieściła około 12 tysięcy zwojów, umieszczonych w niszach ściennych. Zwoje były chronione przed wilgocią i zmianami temperatury poprzez system podwójnych ścian, pomiędzy którymi znajdował się jeden metr odstępu, zapewniający bibliotece warstwę izolacyjną. – Brama Mazeusa i Mitridiusza, znajduje się w sąsiedztwie biblioteki Celsusa i agory handlowej. Została zbudowana przez Mazeusa i Mitrydatesa w formie trójprzelotowego łuku triumfalnego i dedykowana cesarzowi Augustowi, jego żonie Liwii, córce Julii i Agrypie. Od strony agory, na bramie zachował się napis z czasów rzymskich – „ci, którzy tu sikają”. – Agora handlowa początkowo zajmowała plac o wymiarach około 110 x 110 m. Odnowiona przez Karakallę, na początku III wieku została nieco pomniejszona. Otaczała ją stoa, z trzech stron parterowa i piętrowa na czwartym boku. Wewnątrz mieściły się sklepy i magazyny. Na środku placu umieszczono zegary: wodny i słoneczny. – Wielki Teatr mieszczący się przy zbiegu ulicy Marmurowej i drogi Arkadyjskiej został wkomponowany w zbocze góry Pion (Panaır). Budowę teatru rozpoczęto podczas sprawowania władzy przez Lizymacha w III wieku Z tego okresu zachowała się orchestra i w prawie niezmienionym układzie widownia , którą nieco zmodyfikowano podczas odbudowy przeprowadzonej przez Klaudiusza i Trajana. Największe zmiany zostały wprowadzone w konstrukcji sceny, którą powiększono i obniżono do wysokości 2,7 m nad poziom orchestry. Do sceny z dwóch boków dobudowano rampy a w głębi zbudowano budynek sceniczny – skene. Pierwsze i drugie piętro fasady zbudowano podczas panowania Nerona a trzecie dopiero pod rządami Septymiusza Sewera. Fasadę sceny ozdobiono kolumnami i niszami, w których umieszczono rzeźby. Rzymskim elementem są także sklepienia nad wejściami do teatru. Widownia teatru została podzielona diazomatami na trzy części, promieniście rozmieszczone przejścia wprowadzają podział na 12 sektorów. W półkolu o promieniu 154,0 m i wysokości 38,0 m przygotowano miejsca dla 24 tysięcy widzów. Na galerii były dodatkowe miejsca dla około 1000 osób. Był to jeden z największych teatrów Jonii, który i w naszych czasach gromadzi publiczność podczas corocznych Efeskich Festiwali Muzycznych. – Droga Arkadiusza nazywana też Arkadyjską albo drogą portową, prowadzi od teatru w kierunku portu. Jej nazwa związana jest z imieniem cesarza Arkadiusza, który doprowadził do jej odbudowy. Jak wynika z inskrypcji odkrytych w teatrze, ulica była oświetlona dwoma rzędami pochodni. Pod kolumnadą, wzdłuż obu stron ulicy znajdowały się sklepy. Pod mozaiką nawierzchni znajdował się system kanalizacyjny. Na zachowanych korynckich kolumnach odnaleziono inskrypcje, z których wynika, że na nich umieszczono rzeźby przedstawiające czterech Ewangelistów. W pobliżu portu znajdowało się nimfeum. – Kościół Marii Panny. W II wieku, w pobliżu portu wybudowano bazylikę. Było to miejsce handlu o wygodnej lokalizacji dla przypływających do portu kupców. Po uznaniu chrześcijaństwa za religię państwową, bazylikę przebudowano na kościół. Była to trójnawowa budowla o długości 265,0 m i szerokości 90,0 m. Kościół Marii Panny był miejscem obrad soboru Efeskiego. – Stadion został zbudowany w I wieku, podczas sprawowania władzy przez Nerona. Obiekt miał wymiary 228,0 x 38,0 m i służył jako miejsce zawodów sportowych. Reliefy rozmieszczone wzdłuż ulicy Marmurowej przedstawiają wyścigi, walki gladiatorów i zawody atletyczne, które najprawdopodobniej odbywały się w tym miejscu. W czasach bizantyjskich obiekt został częściowo rozebrany, a materiał wykorzystano przy budowie zamku w Selçuk. Mimo że niewiele zostało z tej budowli, corocznie wiosną, odbywają się w tym miejscu zapasy wielbłądów. W pobliżu stadionu znajdują się pozostałości gimnazjonu zbudowanego przez Vediusza Antoniusza w połowie II wieku. Z odnalezionych inskrypcji wynika, że budowla była poświęcona Artemidzie i Antoniniusowi Piusowi, którego pomnik znajdował się w centralnej części budowli. – W Efezie znajdowała się słynna świątynia Artemidy (uznawana za jeden z siedmiu cudów świata), ale nie przetrwała ona do naszych czasów. Jej pozostałości znajdują się po drugiej stronie szosy łączącej Selcuk z Kusadasi. Z powodu ciągle trwających prac archeologicznych i renowacyjnych może zdarzyć się sytuacja, w której niektóre zabytki będą chwilowo niedostępne dla zwiedzających. Godziny otwarcia w sezonie letnim to rano do po południu. Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.

Kolebka geograficzna wielkich cywilizacji starożytnego Bliskiego Wschodu. Obejmował tereny rozciągające się od Memfis w dolinie Nilu, aż do Ur na południu Mezopotamii, włączając w to tereny Syrii i Kanaanu, stepu pomiędzy łańcuchem górskim Azji Mniejszej i Pustynią Syryjską. Czasem za część Żyznego Półksiężyca uważa

Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 11 długie litery i zaczyna się od litery A Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę starożytne miasto w Azji Mniejszej, obecne Edremit, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Poniedziałek, 2 Września 2019 ADRAMYTTION Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? inne krzyżówka Miasto w azji mniejszej, rodzinna miejscowość heraklita, słynnego filozofa Obecne stadium bałtyku (morze myaowe) Białko złożone, obecne w mleku, Osoby obecne na spotkaniu, naradzie Białko złożone, obecne w mleku, Obecne stadium bałtyku Białko złożone, obecne w mleku, Wydarzenie mniejszej wagi Wypadek mniejszej wagi Przedstawiciel braci mniejszej Starożytna kraina w południowo-zachodniej azji mniejszej Nadbudowa o mniejszej powierzchni i wysokości niż parter Kraina historyczna w azji mniejszej, prowincja rzymska Aktynowce o liczbie atomowej mniejszej niż 92 W starożytności kraj w azji mniejszej (obecnie turcja) Starożytna kraina w azji mniejszej, Starożytna kraina w azji mniejszej, W starożytności kraj w azji mniejszej Aktynowce o liczbie atomowej mniejszej niż Starożytna kraina w azji mniejszej, trendująca krzyżówki D7 nieziemskie damy 5k setka na stowie Powoduje rozszerzanie się metali 9l kontynentalny metal P16 „tłumik prądu 20a planowe przerzedzanie lasu 7a konie na potem 12m kapitan za biurkiem Niewielka ryba albo ktoś mało znaczący 3j bułki na metry 20j strażniczki domowego ogniska Ustrój społeczny, w którym dominującą rolę odgrywają mężczyźni D7 rażąca kula wypełniona kulkami B7 przerabianie śmieci 5a eksogiery Mbo0e2Z. 242 278 318 90 85 432 171 347 283

starożytne miasto w azji mniejszej